“मला माझ्या मांड्यांच्यामध्ये, काय चुळबुळ होत होती ते कळत नव्हतं”
“मला हे सर्व केल्यावर, खूप जळजळ होऊ लागली, चक्कर येऊ लागली”
“अलीकडच्या काळात, मला वयाने मोठ्या असलेल्या बायकांचं, जबरदस्त आकर्षण वाटत होतं.”
हे गूगल भलतंच उद्योगी बाळ आहे. एक जुनी मराठी कविता शोधताना, अपघाताने एक ब्लॉग हाती लागला, आणि वरील काही वाक्य वाचल्यावर या विषयाबद्दल, माझ्या आकलनाप्रमाणे, अनुभवाप्रमाणे, आणि अभ्यासाप्रमाणे काही उघडपणे लिहावं असं वाटू लागलं.
'त्या' ब्लॉगमध्ये जे काही लिहिलं होतं ते पूर्णपणे स्वप्नरंजनच होतं. अशी कोणतीही गोष्ट लेखकाने प्रत्यक्ष केलेली लिहिलेली नाही पण तरीही, त्याने जे काही केलं त्यातून त्याला बराच आनंद मिळाला, अशा आशयाचा तो पूर्ण मजकूर होता. त्या लेखाचा मुख्य भर Fantasy-स्वप्नरंजन आणि हस्तमैथुनावरच होता. वयात आलेला मुलगा, आपल्या शरीराची तगमग भागवण्याकरता कोणत्या थरापर्यंत जातो, हे सर्व वाचल्यावर अंगावर काटा आल्याशिवाय राहत नाही. याशिवाय त्याचं संभोगाबद्दलच औत्सुक्य, नक्की संभोग(सेक्स) करतात म्हणजे काय करतात? जाणून घ्यायची भारी हौस, वाचून मी अवाक झालो! या मनःस्थितीतून अनेक लोक गेले असतील, पण अशा वेळी मुलांना कशा प्रकारे हाताळावं, यावर उघडपणे चारचौघात बोलणं तरी लांबची गोष्ट आहे, पण अनेक घरांमध्येदेखील, असे विषय निघत नाहीत, हे दुर्दैव! ..
तो लेख वाचल्यावर, मला काही प्रश्न पडले ! वयात आलेल्या मुलींची तिच्या घरच्यांना खूप काळजी असते, पण वयात आलेल्या मुलांची तेवढी काळजी असतेच का? मुलगाच आहे म्हणून, आपण निष्काळजी तर नसतो ना ? एखाद्या लैंगिक समस्येवर जाणून घ्यायचे असल्यास, किंवा माहिती हवी असल्यास, मुलगा इतर कुठे विचारण्यापेक्षा त्याच्या पालकांशीच मोकळेपणे का बोलू शकत नाही? हे चित्र कुठेतरी बदलायला हवं असं प्रकर्षाने मला वाटतं, म्हणूनच हा लेखनप्रपंच..
“माणूस हा, सर्वप्रथम एक प्राणी आहे! अन्न, वस्त्र, निवारा याप्रमाणे मैथुन ही त्याची एक नैसर्गिक गरज आहे.”
ही गरज भागवताना कुठेही स्वैराचार होऊ नये म्हणून मानवी समाजाने लग्नाची बंधने घालून दिलेली आहेत. विविध संस्कार आहेत, पण तरीही प्रत्येकवेळी मानवी मन या सगळ्याचा विचार करेलच असे नाही. दावणीला बांधलेलं जनावर मोकळं सोडल्यावर, काही काळाकरता जसं मुक्तपणे बागडून येतं, तीच अवस्था पौगंडावस्थेतील मुले हस्तमैथुनाचा आनंद घेताना अनुभवतात, आणि अचानक पुन्हा डोकं ताळ्यावर येतं, आणि आपण केलं ते पाप होतं, आता आपल्याला याचे भोग भोगावे लागतील या भावनेनं पुन्हा मनात घुसमट सुरु होते! पण त्यावेळी मनाची ही अवस्था कथन करायला जवळ कुणीच नसतं! कारण त्या काही क्षणांकरता हे मन, आपल्यापेक्षा वयाने कितीतरी मोठ्या, एखाद्या स्त्रीच्या बरोबरदेखील स्वप्नरंजनाच्या आधारे, मीलनाचा आनंद घेत असतं, जी खऱ्या आयुष्यात समाजाच्या दृष्टीने चुकीची गोष्ट आहे, किंबहुना गुन्हा आहे म्हटलं तरी वावगं ठरणार नाही.
ही गोष्ट ना आपल्या पालकांना सांगितली जाते ना आपल्या मित्रांना, ना शिक्षकांना ….माणसातील दांभिकपणा नेहमीच ‘संभोग’ या विषयावरील चर्चेत सर्वात जास्त दिसून येतो. मित्र जरी तेच करत असले तरीही, थट्टा करायला कुणाला कारण लागतं थोडीच! आणि आपल्याला कुणी विकृत म्हटलं तर? नालायक म्हटलं तर ? असे शेकडो विचार मुलांच्या मनात घोंघावत असतात. खासकरून मेंदू अशा स्त्रियांच्याबाबत स्वप्नरंजन करतो, की ज्यांच्यापर्यंत पोहोचणं कधीच शक्य नसतं. प्रत्येकवेळी त्यांच्याबद्दल मनात प्रेमाची भावना असतेच असे नाही. प्रत्येकवेळी त्या स्त्रीचा बांधा सुडौल असेल असे नाही, ती स्त्री सुंदर असेलच असे देखील नाही. हे केवळ स्वप्नरंजन असतं. त्यामध्ये संबंधित स्त्रीपर्यंत पोहोचायला खऱ्या आयुष्यात जितक्या अडचणी आणि आव्हाने असतील, तितकं हे स्वप्नरंजन अधिकच रंजक होतं. अर्थात मेंदूला इथं साहस (Adventure) आवडतं... या सर्व भावना अतिशय नैसर्गिक आहेत. या भावना विशिष्ट वयात एखाद्या मुलाच्या मनात आल्या नाहीत, तरच नवल म्हणावं लागेल!!! या भावनांना वाट मोकळी करून नाही दिली तरीही, नैसर्गिकरीत्या शरीर आपलं काम करतच रहातं! पहाटेच्या वेळी झोपेत असताना नकळतपणे होणारे वीर्यपतन, हे त्याचेच एक उदाहरण आहे.
पण अशा भावना मनात येणे, पहाटेच्या वेळी वीर्यपतन होणे, हस्तमैथुनानंतर जळजळ होणे, हस्तमैथुन झाल्यावर चक्कर आल्यासारखे वाटणे, आपल्या वयापेक्षा अधिक वयाची स्त्री आवडणे, एकच वृषणफल (टेस्टीकल) असणे - आणि त्याने काहीही फरक पडत नाही हे माहित नसणे, वृषणफलांमध्ये मध्ये अंतर असणे, ती वर-खाली असणे, हस्तमैथुन केल्याने अंगातील शक्ती कमी होते असा गैरसमज अंगी बाळगणे, अशा अनेक गोष्टींबद्दल मोकळेपणे बोलायला मुलांना पण एक ह्क्काच माणूस लागतं !!! जिथे ती व्यक्त होऊ शकतील. पण बहुतांशी वेळा आपल्या अतिशय घनिष्ट मित्रांमध्येच यावर चर्चा केली जाते.
मुलांचे मार्गदर्शक कोण ? तर त्यांचेच समवयस्क मित्र नाहीतर आजकाल गुगल. पण गुगलवर या विषयाबद्दल शोधताना, अनेकदा भलतीच माहिती हाती लागते, शिवाय कोणती माहिती कोणत्या संकेतस्थळावरून घ्यावी ही समज असत नाही, आणि अशामुळे शोधमोहीम भरकटण्याची, दाट शक्यता असते.
मी आणि माझ्या मित्रांचं सुदैव म्हणजे, आम्ही सर्वच अतिशय सुशिक्षित, तसेच बऱ्यापैकी उघडपणे चर्चा होणाऱ्या कुटुंबांमध्ये वाढलो, तसेच आमच्याच गृहसंकुलात आमच्यापेक्षा वयाने काहीच मोठे असलेल्या डॉक्टरांचा दवाखाना सुरु झाला होता, आणि ते काहीवेळा आमच्यात क्रिकेट खेळायला पण यायचे. त्यामुळे त्यांच्याशी अशा विषयांवर संवाद साधताना दडपण कमी यायचं..
“आमच्या घरात नेहमीच विविध विषयांवरील पुस्तकांचा ढीग लागलेला असायचा. दहावीला असताना, असच एक पुस्तक हाती लागलं, महाराष्ट्र आरोग्य शिक्षण मंडळ अस काहीतरी त्यावर लिहिलेलं होतं आणि लैंगिक शिक्षणावर होतं.”
नुसत चाळायला घेतलेलं पुस्तक, पूर्ण वाचून झाल्यावरच हातातून खाली ठेवलं. एका दमात वाचलेलं आयुष्यातील एकमेव पुस्तक म्हणता येईल. तर त्या पुस्तकातून अनेक गोष्टी योग्य वयात समजल्या.
पुस्तकाबद्दल सांगायचा उद्देश म्हणजे ... माझ्या समवयस्क एका मित्राच्या छातीमध्ये लहान गाठी आल्या होत्या. बोलता बोलता त्याने ही गोष्ट मला सांगितली. त्याचप्रमाणे ती गोष्ट त्याने त्याच्या वडिलांना पण सांगितली होती. पण त्याच्या वडिलांनी त्याला आयोडेक्सने चोळायचा सल्ला दिला. मी अगोदर त्यावरील एक मोठं पुस्तक वाचल्याने मित्राला योग्य मार्गदर्शन करू शकलो. त्याला सांगितलं, “बाबारे तुला स्तन वगैरे येणार नाहीत. या गाठी काही दिवसांनी आपोआप नाहिश्या होतील. हे बघ या पुस्तकात लिहिलं आहे”.त्यावेळी तो शांत झाला.. अर्थात अगदी घरातल्या व्यक्तींना देखील, परिपूर्ण माहिती असेल असे सुद्धा नाही, पण नक्कीच बहुतांशीवेळा मित्रांना विचारण्यापेक्षा, घरातल्या अनुभवी व्यक्तींना विचारणे, हा कधीही चांगलाच आणि विश्वासार्ह पर्याय आहे. मला कधी कधी प्रश्न पडतो, का वयात आलेला मुलगा आणि बाप एकमेकांचे हाडवैरी बनून संवादाची दारे बंद करून टाकतात? का काहीच घरांमध्ये अशा विषयांवर उघड चर्चा होऊ शकतात ,आणि बाकी घरांमध्ये नाही? यावर खरोखरच चिंतन व्हायची गरज आहे...
हा विषय काही लोकांच्या मते चेष्टेचा ठरू शकतो, काही लोक गांभीर्यानेपण घेतील, काहीजण दुर्लक्षित करतील , पण हे नक्की आहे, की तरुण मुलं या दिव्यातून जात असताना, त्यांना समजून घेण गरजेच आहे ; पण त्यांच्याकडे दुर्लक्ष करणे, म्हणजे त्यांना समजून घेणे नव्हे.
“आमचा मुलगा दिवसभर खोलीत कोंडून घेऊन बसलेला असतो,”
“त्याचा तो कॉम्प्युटरवर काहीतरी करत असतो,”
“आता जेवणाच ताट देखील आम्ही त्याला त्याच्या खोलीतच नेऊन देतो”
“आता तो फक्त चहा प्यायला खोलीतून बाहेर येईल ..”
अशा आशयाची कौतुकपर वाक्य हमखास ऐकायला मिळतात. पण आपला मुलगा नक्की काय करतो, त्याच्या डोक्यात विचारांची काय घरघर चालू आहे, या गोष्टींबाबत खूपच कमी पालक विचार करतात. समुद्र वरवर जरी शांत दिसत असला तरी त्याच्या अंतरंगात प्रचंड उलथापालथ चालू असते, असंच काहीसं या मुलांचं पण असतं.
या सगळ्यातून अनेक जण सहीसलामत पुढच्या आयुष्यात पाउल ठेवतात, तर अनेकांना यातून बाहेर पडण जड देखील जाते. अत्यंत हुशार मुलगा बोर्डाच्या परीक्षेत अचानक कमी टक्के घेतो, तेव्हा जी कारणे शोधली जातात, त्यामध्ये तर त्यांच्या शरीरातील बदल हे कारण, कुणी ग्राह्य पण धरत नाही हे सर्वात मोठं दुर्दैव!!!! याशिवाय देखील, या शारीरिक बदलांना सामोरे जात असताना, त्यांची चिडचिड होणे, नैराश्य येणे, अपराधीपणाची भावना येणे, चुकीची संगत लागणे, त्यातून व्यसनाच्या आहारी जाणे, अनेक मुलींच्याकडे आकर्षित होऊन अभ्यासात दुर्लक्ष होणे, एखाद्या कॉलगर्लच्या जाळ्यात अडकणे, अशी एक ना अनेक आव्हाने आणि संकटे असतात..
कॉलगर्लच्या जाळ्यावरून एक किस्सा आठवला! काही दिवसांपूर्वी मला एका निनावी क्रमांकावरून फोन आला. पलीकडची महिला म्हटली “सर हम मसाज पार्लर से बात कर रहे है! क्या आप हमारे साथ काम करेंगे?” मला शंका आलीच, मी म्हटलं काय काम आहे? तर ती महिला म्हटली की, “हमारे पास हाय प्रोफाईल, बहुत हाय क्लास लेडीज आती है, इन लेडीज को सेक्शुअली सॅटिसफाय करना होता है..एक सेशन के आपको ४०-५० हजार तक मिलेंगे”, मला समजलं की हे सेक्स रॅकेटआहे. मी म्हटलं माझा नंबर तुम्हाला कुणी दिला? तर म्हणे असाच मिळाला.. मग म्हटलं, पोलिसात तक्रार देऊ का? असं म्हटल्यावर रागाने त्या महिलेने फोन बंद केला.
आज मी पस्तिशीत आहे, जवळपास सर्व धोकादायक वळणातून तावून सुलाखून बाहेर पडलो आहे, म्हणून मी हा प्रसंग आत्मविश्वासाने आणि धिटाईने हाताळू शकलो, पण असा फोन एखाद्या कॉलेजकुमाराला गेला तर???? काळजी वाटते …
“या अवस्थेतून निघून पुढे, लग्न झाल्यावर देखील, अज्ञान पाठ सोडत नाही..अनेकदा लग्न झाल्यावर पहिल्या रात्री येणाऱ्या संबंधांवर, त्याला तसेच तिलाही मार्गदर्शनाची गरज असते.”
अनेक वर्ष एखाद्या गोष्टीसाठी वाट पाहून, एकदम ती समोर आल्यावर अनेकदा पुरुषाच्या लिंगाचा ताठपणा कमी होऊन ते मलूल पडते. ती भावना पुरुषासाठी अपमानास्पद वाटू शकते, त्यामुळे भयानक नैराश्य येऊ शकत, पण त्यात तथ्य नसतं. असं अनेकांच्या बाबतीत घडतं ! त्याचप्रमाणे प्रथम संबंध आल्यानंतर, स्त्रीच्या योनीतील, स्नायूंचा पातळ पडदा फाटतो, अशा वेळी रक्तस्त्राव होतो. त्यावेळी घाबरून न जाता काय करावं हे माहित नसतं. हा स्नायूंचा पडदा अनेकदा वेगवेगळ्या कारणांनी लग्नाच्या अगोदरच फाटू शकतो. मुलगी खेळाडू असेल, सायकलिंग करणारी असेल, तरीही हा पडदा अगोदरच आपोआप फाटू शकतो. पण काही बेअक्कल पुरुष असतात जे या कारणामुळे आपल्या पत्नीच्या चारित्र्यावर संशय घेऊन, स्वतः बरोबरच तिच्या आयुष्याचीपण वाट लावतात. अशा अनेक पेचप्रसंगांच्यावेळी, आपल्या आई वडिलांकडे याबाबत विचारणा न करता समवयस्क मित्र-मैत्रीणीना विचारणे, हाच पर्याय स्वीकारला जातो, आणि बऱ्याच वेळा चुकीचं मार्गदर्शनदेखील मिळत…हे अज्ञानाचं चक्र पुढे पण चालूच राहतं! पण अशा सर्वच मुद्द्यांवर या लेखामध्ये प्रकाश टाकता येणार नाही.
“मग या सगळ्यांवर काहीच उपाय नाही का?”
लेखात अनेकदा सांगितल्याप्रमाणे कुटुंबांमध्ये अशा विषयांवर उघड चर्चा व्हायला हव्यात, किमान मुलांमध्ये आणि त्याच्या आईबाबामध्ये नातं इतकं मैत्रीचं असाव की, त्या मुलाला यावर बोलताना अडचण येऊच नये. मुलांसाठी सर्वात पहिला ‘पॉईंट ऑफ कॉन्टॅक्ट’ त्याचे आईवडीलच असावेत, आणि त्यांच्याकडे उत्तरे नसतील तर तज्ञांचे मार्गदर्शन गरजेचे आहे.
जेवढी याबाबत लपवालपवी होईल तेवढं औत्सुक्य वाढतच जाईल! लैंगिक शिक्षण आणि तत्सम विषयांवर दर्जेदार साहित्य घरामध्ये असावं, जिथे मुलांना योग्य माहिती मिळेल. मुलांचे मित्र कोण आहेत? यावर पालकांचं नेहमीच लक्ष असावं..अर्थात मायक्रोमॉनीटरिंग देखील नको, कारण त्याने संबंध बिघडू शकतात. केवळ अभ्यास, घर, आणि शाळा/महाविद्यालय, यापेक्षा अजून मुलांना काय आवडतं याची पण चाचपणी पालकांनी करावी.
माझ्याकडे प्लुटो नावाचा ‘लॅबरॅडोर’ जातीचा कुत्रा आहे. तो एकेकाळी प्रचंड हायपर होता, त्याच्या अंगात खूप उर्जा होती. मला नेहमी प्रश्न पडायचा की ही उर्जा याच्या अंगातून कशी काढावी म्हणजे, हा थोडा शांत बसेल? नाहीतर याच्यावर भूंक, त्याच्यावर भूंक, दार वाजले की धावत जा, आलेल्या माणसाच्या अंगावर उड्या मार! यावर त्याच्या डॉक्टरांनी चांगला उपाय सांगितला. डॉक्टर म्हणाले, त्याला व्यायाम कमी पडतोय, शिवाय त्याला केवळ शरीरानेच थकवू नका, त्याचा मेंदू पण थकला पाहिजे! त्यासाठी त्याला वेगवेगळ्या करामतीपण शिकवा, मी सध्या हा उपाय अमलात आणायचा प्रयत्न करतोय आणि त्याच्यात बराच फरक पडला आहे.
मी प्लुटोचे उदाहरण का दिले असावे? कारण तरूण मुलांच्या अंगातदेखील त्या वयात प्रचंड उर्जा असते. ती उर्जा विविध मार्गाने त्यांच्या विकासासाठी खर्च झाल्यास त्याचा त्यांना फायदा तर होईलच पण, पण शारीरिक बदलांना ती अधिक समर्थपणे तोंड देतील. बुद्धिबळ, सुडोकू, विविध कोडी, रुबिक क्यूब, इ. मुळे ती बौद्धिकरीत्या थकतीलच पण मैदानी खेळांमुळे शारीरिक दृष्ट्या पण थकतील, शिवाय या सर्वातून थकून गेल्यावर ताजंतवानं होण्याकरता जर संगीत, नाट्य, कला यांची जोड मिळाली तर त्यांच्या व्यक्तिमत्त्व विकासात पण मोठी भर पडेल. शिवाय इतक्या व्यग्र वेळापत्रकामुळे ती थकून, अशा गोष्टींचा अधिक विचार न करता भरपूर झोपतील हा त्यातला मोठा फायदा. यामुळे नैसर्गिक भावनांना कुठेच धक्का लागणार नाही, पण अशा शारीरिक बदलांची तीव्रता मुलांना कमी जाणवेल, आणि त्याचा त्यांच्यावर सकारात्मक प्रभाव पडेल.
अर्थात हे मुद्दे माझ्या चिंतनातून मी मांडले आहेत, अजूनही विविध उपाय असतील..
“वर मांडलेल्या अनेक गोष्टी तारुण्यात असतानाच नाही, तर नंतर देखील अनेकांच्या मनाला स्पर्शून जातात, पण यावर अधिक कुणीच बोलत नाही.”
किमान आजची पिढी, माझ्यासारखे तिशी-पस्तीशीतील नवपालक आपल्या मुलांशी मैत्रीच नातं प्रस्थापित करू शकतील, आपली मुलं वयात आल्यानंतर, अशा कोणत्याही अडचणीच्या वेळी सर्वप्रथम विश्वासार्ह जागा म्हणून गुगल मारून काही आक्षेपार्ह संकेतस्थळांवर न जाता, किंवा अर्ध्या हळकुंडाने पिवळ्या झालेल्या आपल्या मित्रांकडे न जाता, आपल्या आई-बाबाकडेच मार्गदर्शनासाठी येतील, अशी अपेक्षा करुया!!
©सुचिकांत वनारसे
